Rozdział V – Ogień

W jednej chwili wszystko straciło najmniejszy sens. Nie było już mnie i cudownego chłopaka obok. Nie było już cudownego pocałunku. Był tylko przeraźliwy krzyk. I jak się okazuje to był mój krzyk. Chwilę po tym jak Ash odsuną się ode mnie usłyszałam strzał. Panicznie poderwałam się z ziemi i zaczęłam rozglądać na wszystkie strony. Za nami dalej był ten sam mór bez drogi powrotnej. Przed nami natomiast, zamiast cudownej natury, rozprzestrzeniał się pożar. Ogień z zawrotną prędkością pochłaniał wszystko na swojej drodze. Żadne drzewo czy krzak nie miało szans z okrutnym żywiołem. Ginęło wszystko. Spojrzałam z paniką w oczach na chłopaka obok. Miał w oczach czysty strach. Nie, to nie był strach. To było przerażenie.

– Co robimy?
– Nie mam najmniejszego pojęcia.

Lęk zawładną mną bezgranicznie. Mimowolnie moje ciało zaczęły otulać błyskawice. Tworzyły swego rodzaju tarczę przed całym złem. Każdy kawałek ciała zakryty był zza fioletowym światłem. A co jeśli są w stanie obronić mnie przed ogniem? co jeśli są w stanie obronić NAS przed pożarem? Nie zastanawiając się długo zwiększam błyskawice i idę prosto w objęcia ognia.

– Co ty robisz? – paniczny krzyk wydobył się z ust mojego towarzysza.
– Próbuję coś sprawdzić.
– Ładując się na pewną śmierć?
– A co mamy do stracenia?
– Ciebie mogę stracić!

Spojrzałam w jego oczy i powoli ruszyłam w rozszalały ogień. Jeżeli to się uda mogę nas ocalić. Mogę nas bezpiecznie wyprowadzić. Z każdym krokiem coraz więcej błyskawic opuszczało moje ciało.  W takich chwilach jak ta żałuję, że nie słuchałam mamy i nie ćwiczyłam swoich umiejętności. Byłam głupia myśląc, że nic mi nie będzie grozić. Jeszcze kilka godzin temu moim najgorszym zagrożeniem była wizyta u szkolnego dyrektora.

Ogień był na wyciągnięcie ręki…

Moi drodzy,
Zostawiam was w lekkiej niepewności. Ciąg dalszy już całkiem niebawem. Tymczasem życzę wam miłego weekendu i zapraszam do przesłuchania czegoś nowego. Trzymajcie się ciepło.